شناخت نقاط قوت و ضعف توسعه ی گردشگری روستایی،مطالعه ی موردی اکوموزه ی روستایی ابیانه - اصفهان

چکیده توسعه­ی پایدار روستایی، یکی از معیارهای اصلی توسعه­یافتگی جوامع است که در سال­های اخیر مورد توجه واقع شده است و به دنبال ارائه­ی شیوه­های مناسب زندگی در سطح روستاها از طریق حفظ و تقویت قابلیت­های طبیعی و انسانی و همچنین کاهش محدودیت­های آن­ها است. بسیاری از برنامه­ریزان و سیاستگذاران توسعه، گردشگری را روشی مطمئن و با چشم­انداز روشن برای توسعه­ی پایدار معرفی کرده­اند. به نظر می­رسد در کشور ما با توجه به پتانسیل­های بسیار بالای گردشگری روستایی، سازوکار مدون در جهت توسعه گردشگری روستایی از سوی مراکز نهادهای مرتبط با روستا با جدیت دنبال نمی­شود. موزه­های روستایی- همچون«موزه در هوای آزاد» و «اکوموزه» - یکی از اقدامات در راه حفاظت از پدیده­های مادی و معنوی گوناگون، منتج از سکونتگاه­های سنتی شکل می­گیرند، توسعه می­یابند. روستای ابیانه در استان اصفهان با این نقش و تأثیر­گذاری در توسعه پایدار روستایی می­تواند یکی از این اکوموزه­ها باشد. این مقاله با استفاده از منابع کتابخانه­ای و با استفاده از مدل تحلیلی SWOT ، به بررسی شناخت نقاط قوت و ضعف این روستا در تحقق اهداف یک اکوموزه و آثار تقویت گردشگری روستایی بر شاخص­های اجتماعی، اقتصادی، فرهنگی، بوم­شناختی و توسعه­ی مکانی به عنوان ابعاد توسعه­ی پایدار روستایی می­پردازد. یافته­ها نشان می­دهد که توانمند­سازی گروه­های روستایی، افزایش آگاهی اجتماعی، گسترش مشارکت همراه با تدارک مدیریت راهبردی می­تواند در ایجاد اکوموزه روستا و توسعه­ی گردشگری در روستای ابیانه مؤثر باشد.